Ethische goeroes.

Uit de artikels betreffende euthanasie van Artsenkrant van 29 maart, namelijk de verklaringen van Dr Marc Cosyns en die van Prof H. NYS enerzijds en het standpunt van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Geneeskunde betreffende euthanasie bij dementen anderzijds, kan men zonder twijfel tot de conclusie komen dat de euthanasiewet een ethische en juridische miskleun is van jewelste.

De KNMG legt er de nadruk op dat een wilsverklaring opgesteld toen je goed bij je zinnen was, niet kan gelden op het ogenblik dat je dement bent. Als dementerende heb je ook je rechten en niets kan ons verzekeren dat de dementerende nog steeds wenst te sterven. Zonder de bewuste wilsuiting van de patiënt kan euthanasie zoals die bij wet gedefinieerd werd, niet uitgevoerd worden.

De beslissing om euthanasie uit te voeren op een demente patiënt zal in de praktijk nog meer onderhevig zijn aan de druk van familie en omgeving dan bij bewuste patiënten.

Dr M. Cosyns verklaart van zijn kant, hij die een promotor was van de legalisatie van euthanasie, dat hij de laatste jaren euthanasie toepaste zonder een aangifteformulier over te maken aan de euthanasiecommissie.

Gans de euthanasiewet steunt echter op die aangifte. Die aangifte, hoe onredelijk ook, is bedoeld als een a posteriori controle op de euthanasiehandelingen. Zonder die aangifte is er geen euthanasiewet nodig daar elke arts dan in eer en geweten handelt zoals vóór 2002.

Hiermee zegt Marc Cosyns dat die wetgeving zinloos is. Dat wisten wij al sedert het in voege treden van die wet. Zinloos en nefast. Zo heeft die a posteriori aangifte de poort open gegooid voor de perfecte moord na het sterven herleid te hebben tot een administratieve handeling.

M. Cosyns wenst bovendien de wetgeving te hervormen zodat het recht op euthanasieaanvraag zoals die nu in de wet voorzien is, zou afglijden naar een recht op euthanasie. Hiervoor zouden officiële euthanasieartsen moeten erkend worden waarnaar elke patiënt (meestal de familie uiteraard) zich zou kunnen richten en waarnaar de sociale diensten verplicht zouden zijn te verwijzen bij het weigeren van een euthanasieverzoek door een behandelende arts.

Euthanasie een recht voor de patiënt, een plicht voor de arts! Er zijn er die voor minder dan dat opgeknoopt werden te Nuerenberg!

De stelling van een jurist als Herman Nys lijkt nog meer verwonderlijk. Uit het artikel leert men dat hij voorstander zou zijn van een administratieve boete bij het niet aangeven van euthanasie.

Laten we alles op een rijtje zetten:

1.de wetgever definieert euthanasie als een handeling waarbij de dood toegebracht wordt om medische redenen op vraag van de patiënt, zoniet spreekt men van doodslag met voorbedachte rade.

2.om te kunnen nagaan of die handeling aan de bij wet opgestelde voorwaarden voldoet, heeft de wetgever een commissie opgericht die a posteriori erover moet waken dat aan de wettelijke voorwaarden voldaan werd aan de hand van een officieel formulier ondertekend door arts en patiënt.

De wetgever beschouwt die procedure als een voorwaarde om het doden van een patiënt niet strafbaar te stellen. Dit was zogezegd het doel van deze wetgeving: de arts buiten vervolging stellen als hij aan de voorwaarden van de wetgeving voldaan had.

Het lijkt me een bijzonder gewaagd statement van een professor medisch recht om te stellen dat een moord uitgevoerd door een dokter enkel dient gesanctioneerd te worden met een "administratieve boete". Blijkbaar komt men er bij vrijwillige doodslag goedkoper vanaf dan de sporters die hun verplaatsingen niet gemeld hebben voor de dopingcontrole!

Deze uitspraken bevestigen dat artsen beter naar hun geweten luisteren dan naar politiek gemotiveerde wetten of naar professoren die zichzelf tot ethische goeroes bekroonden.