De Glimlach van Thanatos

Men is van plan euthanasie op kinderen en euthanasie voor een ander te legaliseren. Hoewel de voorstanders van deze hervormingen morele excommunicatie met een echt kerkelijke virtuositeit hanteren - als u hier tegen bent, wil dat zeggen dat u ongevoelig bent voor lijden, of, erger nog: katholiek! – wagen we het om het zogenaamde humanisme van deze vernieuwingen te onderzoeken.

Allereerst: euthanasie bij kinderen. Dan zal besloten worden door zijn ouders en niet dor het kind zelf (de hele jonge patiëntjes zullen niet in staat zijn zelf een verzoek tot euthanasie in te dienen, erkent de auteur van dit wetvoorstel op de webtekst van zijn partij). Men beroept zich op de ondraaglijke pijn van zieke kinderen.Niemand zal deze betwisten, en, in dit angstwekkende verval van het tot plantaardige gereduceerde leven, dat een voorbode is van de dood, bijten de artsen zich niet graag vast. Maar wie ziet niet dat de officiele erkenning van een volwaardig recht steeds verder de sluizen zal openen naar kindermoord vanwege het gemak? Zelfs als men dit recht voorziet van garanties in de uitvoering, hoe zal men dan vermijden dat ouders de verschrikkelijke keuzen maken op hun zieke kindje euthanasie te plegen vanwege het gemak (fianancieel, emotioneel of praktish?).

Het is al zover, dat het gemak bepalend is bij het merendeel van vrijwillige zwangerschapsonderbrekingen, die aanvankelijk alleen plaats mochten vinden in geval van nood. De voorstanders van abortus hadden ons uitgelegd, dat in de eerste weken het kindje nog niet gevormd is en dat bijgevolg het recht van de moeder voorrang heeft op dat van een wezen, dat niet helemaal menselijk is. Dit argument wordt vaag bij euthanasie op kinderen – alleen al te bedenken dat de ziekte van een kind het terug zou brengen tot een voormenselijke stadium. He gaat er op het ogenblik echt om dat men een ouder het buitensporige recht verleent te beslissen over de dood van zijn/haar kind, welke terminologie men ook gebruikt.

Men debateert dus, meer in het algemeen, over het besluit tot euthanasie voor een persoon, en in plaats van deze- die ziek is en niet meer in staat zou zijn om een eigen ordeel te vormen. Hoe kan men dan vermijden, dat het gemak van degene die het fatale besluit neemt- bijv.de zoon of dochter van de betrokkene-de voorrang krijgt boven andere overwegingen die altruïstischer zijn? Om hier zeker van te zijn, zou men zijn geweten diepgaand moeten onderzoeken.

Iemand uit mijn omgevenig is gestorven aan een hersentumor.Zijn vrouw heeft hem tot het einde toe begeleid, en hij heeft thuis zijn laatste adem uitgeblazen. Met de behoogde wet zou niemand zich hebben kunnen verzetten tegen een aanvraag voor euthanasie, zeker niet de patiënt, die geleidelijk het spraakvermogen verloren had.

Een bedlegerige vriend is gestorven, na drie lange lijdensjaren. Hij zei steeds maar tegen me, dat hij wachtte op de dood. Maar hij heeft nooit gewild dat men hem deze zou geven. Het laatste jaar kon hij niet meer spreken. Hadden dan de liefde en moed van zijn vrouw, met de voorgstelde wet, zich kunnen verzetten tegen het verhaasten van zijn overlijden?

Zo zijn schijnbaar vreemde hervormingen- abortus, euthanasie, euthanasie op kinderen, euthanasie voor een ander- door een echte samenhang verbonden: het recht op gemak hijst zich op de eerste rang van de mensenrechten. Overwinning van de genotzucht, wet van de sterkste, aanpassing aan de persoon. Ontheiligd en lek aan alle kanten schijnt het recht op leven zijn geldigheid alleen maar te behouden in het debat over doodstraf; dan zegt men: het leven is heilig, men kan het niet vrijwillig wegnemen, zelfs niet, in het ergste geval, bij misdadigers (Robert Badinter). De tegenstanders van de doodsstraf zouden als argument het risico van gerechtelijke dwaling, dat onbetwistbaar bestaat, moeten hanteren. Zal men kunnen volhouden, dat bij euthanasie op kinderen en euthanasie voor een ander geen enkele dwaling of afwijking ooit zal optreden? Dat geen enkel kind, dat, met het kleine beetje kracht dat het heeft, zich hardnekkig vastklampt aan het ellendige leven dat hem gegeven wordt, zal sterven ten gevolge van de arrogantie en het egoïsme van de mensen? Ik zou er geen eed op durven doen.

In de Griekse mythologie is Thanatos, de god van de dood, de onverzoenlijke vijand van het mensengeslacht. Wij hebben de ongehoorde pretentie hem tot onze bondgenooot te maken. Hij glimlacht naar ons...

Vertaling van het Frans artikel