Het sluipende gif van het "recht op euthanasie"

Ik pleit voor het recht van ziekenhuizen en verzorgingsinstellingen om euthanasievrij te zijn/blijven, indien het team daar voor kiest. De lobby wordt steeds grimmiger in haar streven om de wet uit te breiden en aan iedereen op te dringen, en doet bewust aan begripsvervaging ("euthanasie als verlengde van palliatieve zorg", "euthanasie als normaal medisch handelen", "natuurlijke dood bestaat bijna niet meer door de levensduurverlenging dank zij de moderne geneeskunde", "euthanasie is net als eutocie", "euthanasie als suïcidepreventie"...). Euthanasie wordt als een patiëntenrecht voorgesteld en vaak op een dienblaadje aangeboden zodra geen curatieve behandeling meer mogelijk is of bij aanmelding in een WZC.

Deze morgen nog vertelt een patiënte me over een infosessie in een WZC, het zou over alle aspecten van levenseinde en palliatieve zorg gaan. Wat blijkt? De brochure behandelt inderdaad alle aspecten, maar niemand van de palliatieve equipe is aanwezig, het verhaal wordt gebracht door dr.M.C. en ingeleid door zijn film, met publiciteit voor zijn ter plaatse aan te schaffen boek, en verder gaat het nauwelijks over iets anders dan over euthanasie.

Intussen blijft het levensgrote verschil bestaan tussen iemand "laten gaan" (geen medische hardnekkigheid, tijdig stoppen met infuus en sondevoeding, geen gedwongen voeding...) en iemand "doen gaan" met een dodende injectie of drank, op afspraak. Het verschil tussen doen en laten.

Met de huidige geperfectioneerde mogelijkheden van palliatie, tot en met palliatieve sedatie (uiteraard zonder de verdoken bedoeling de dood te veroorzaken), is volgens mij altijd een waardige dood mogelijk zonder ondraaglijk lijden. Indien dan toch euthanasie wordt toegepast moet dit beschouwd worden als niets minder dan een mislukte palliatieve zorg.

Willen we een warme samenleving waarin we tot het einde onze medemens met alle middelen bijstaan, of geven we steeds meer de koude boodschap dat zijn/haar leven inderdaad niet meer waardig is?