Het euthanasiedebat: een straatje zonder einde?

Deze tekst werd geschreven in november 1998 en up-to-date gemaakt in april 2013

In België beschikken we reeds tien jaar over een wetgeving inzake euthanasie. Volgens gegevens uit 1998 zouden 1 % van alle overlijdens in een medische context gebeuren via de weg van de euthanasie. Maar deze gegevens zijn weinig betrouwbaar

aangezien er reeds op een verschillende wijze aangifte wordt gedaan in Vlaanderen en Wallonië. Sommigen interpreteren bijvoorbeeld medische assistentie bij zelfmoord ook als euthanasie.

Desalniettemin blijft het ganse verhaal over de euthanasie een zeer gevoelig verhaal, niet verstoken van filosofische en ethische struikelblokken en meningsverschillen, en waarbij ook vanuit religieuze hoek niet mis te verstane vragen worden gesteld. Het maatschappelijk debat dat hierover wordt gevoerd en waarin gesteld wordt dat een consensus zou moeten worden bereikt is overgevoelig en de gestelde objectieven zijn gewoonweg onbereikbaar. Consensus is niet mogelijk en ook niet aangewezen.

De vraag om euthanasie roept zovele bijkomende vragen op dat het bos en de bomen soms niet meer te onderscheiden zijn. Het zou reeds een grote stap zijn dat er ruimte wordt gecreëerd opdat de verschillende standpunten in een serene manier zouden kunnen worden geformuleerd, op hun menswaardigheid worden getoetst en de verdere stappen in de ontwikkeling en de verfijning van de wetgeving zouden mogen beïnvloeden. Want momenteel lijkt het wel dat bepaalde tenoren het voor het zeggen hebben, terwijl anderen het zwijgen worden opgelegd. De hele media-heisa die ontstond bij de euthanasie van Marcel Engelborghs, schepen in Tongeren, en naderhand van Hugo Claus, schrijver, heeft aangetoond hoe een bepaalde strekking alle middelen inzet en daartoe ook de ruimte krijgt om de euthanasiewetgeving verder uit te breiden naar nieuwe categorieën zoals dementen en minderjarigen, terwijl zij die de euthanasie als dusdanig verder in vraag wensen te stellen en zich afvragen wat er ondertussen reeds is gebeurd om alternatieven te voorzien die luisteren naar de naam van palliatieve zorg, het zwijgen worden opgelegd. "Schaam u, mensen van de religie, dat u nog durft spreken", klonk het op een bepaald moment doorheen Vlaanderen.

Het volledige artikel downloaden »