De euthanasiewet, de dood met twee snelheden.

Tijdens een recente VRT-reportage over het oncologisch revalidatiecentrum Koninklijke Villa te Oostende, troffen mij de woorden van een geïnterviewde patiënte: "Alhoewel ik gesmeekt heb "geef mij een spuitje" ben ik nu blij dat ik naar hier kwam". Deze patiënte met kanker had twee jaar voordien op aanraden van haar arts de weg gevonden van de oncologische revalidatie. Ze besefte a posteriori dat zij toen aan een vervroegde dood ontsnapt was. Opvallend in haar woorden is het kantelmoment waarbij een toeval over je leven en dood beslist.

Hoe gemakkelijker ware het toch geweest haar een wilsverklaring te laten tekenen en een tweede collega erbij te halen. Gezien haar toestand zou alles vlotjes verlopen zijn. De nabestaanden van die lieve dame zouden verdriet gehad hebben, tijdelijk, "maar ja, ze heeft niet geleden". Het RIZIV zou er wel bij gevaren hebben. Dank zij haar dokter.

Dit voorval illustreert perfect het asociaal karakter van de euthanasie wetgeving. Ben je een quadriplegieker en heb je genoeg centen om je huis aan te passen, personeel in te schakelen, een mooie tuin te hebben om bij de eerste zon nog wat van het leven te genieten, dan ga je niet rap euthanasie aanvragen. Woon je in een krot zonder familie of vrienden dan ga je uiteraard je vlugger in een "uitzichtloze" situatie voelen. Zijn je kosten groter dan die van je pensioen dan vind je vlugger een gedienstig familielid of een-vriend-die-het-goed-met-je-meent, om je te suggereren dat een bepaalde wetgeving een oplossing kan bieden voor je problemen. Heb je gans je leven doorwandeld als een sympathieke kerel of als een aanlokkelijke vrouw dan heb je meer kans om geholpen te worden door je omgeving en geen nood aan euthanasie te voelen,dan de marginale drugverslaafde of alcoholist die sterft aan aids of aan de longkanker-die-hij-gezocht-heeft.

De euthanasie zoals omschreven in de wet, is geen medische akte. De medische akte zou eruit bestaan de patiënt aan te moedigen en hem fysisch, psychisch en sociaal alle kansen te geven verder een leven te lijden zonder gedreven te worden naar de euthanasie-uitweg. Die kansen worden hem ontnomen door allerhande randfenomenen eigen aan de vervaging van de normen uitgelokt door de euthanasiewetgeving.

In een periode van veralgemeende crisis is de euthanasiewet voor de overheid een welgekomen methode om het gebrek te omzeilen aan sociale, psychische, materiële en fysische ondersteuning van patiënten met zware afhankelijkheid.

De euthanasiewet bestendigt de sociale ongelijkheid tot bij het sterven.