Euthanasie : vrees voor "hellend vlak" bewaarheid

Nagenoeg in alle landen (zelfs in het zo gelaïciseerde Frankrijk) staat men huiverachtig tegenover euthanasie en voelen zowel gelovigen als ongelovigen aan dat hiermee een grens wordt overschreden. Ondertussen wordt in ons land, nog maar enkele jaren na de invoering van een zeer liberale euthanasiewet, alweer om een uitbreiding van deze wet gevraagd naar kinderen en dementerenden.

Hiermee wordt de vrees voor een 'hellend vlak' (destijds weggewuifd als vergezocht en belachelijk) helaas werkelijkheid. Wie zinkt niet de moed in de schoenen wanneer hij of zij zich inbeeldt als dement en wie wil een doodziek kind geen verder lijden besparen? Maar beseft men wat het betekent dat men je – volgens instructies die je toen je nog helder van geest was, hebt neergeschreven- eens je dement bent, meedogenloos kan doden.

En wat moeten we dan denken van kinderen die wel een toelating zouden nodig hebben voor plastische chirurgie maar blijkbaar niet voor euthanasie? De absolute autonomie van het individu bestaat niet. De gelovige weet dat hij zijn leven heeft gekregen en er niet zomaar over kan beschikken.

Maar ook wie niet gelooft, leeft ingebed in een netwerk van menselijke relaties zodat de beslissing je leven te (laten) beëindigen onvermijdelijk anderen raakt.

Zo kan een kind zeer zwaar getraumatiseerd raken door de keuze van een ouder voor euthanasie. Ongetwijfeld zal een eventuele uitbreiding van de euthanasiewet nog niet volstaan en zal vroeg of laat de vraag gesteld worden mensen die hun leven voltooid of niet meer de moeite waard vinden, te helpen 'eruit te stappen'.

En hoe gaan we dan als maatschappij nog om met zelfmoord: in het ene geval een autonome beslissing van het individu (en dus te respecteren of zelfs toe te juichen), in het andere geval een jammerlijke daad die we hadden kunnen voorkomen!? Moeten we dan überhaupt nog wel aan zelfmoordpreventie doen? Het belang van de euthanasiewet als 'drempeloverschrijdend' kan niet overschat worden.

Euthanasie is geen medische daad, geen daad van naastenliefde (wat een pervertering om het zo voor te stellen!) en zelfs geen triomf van de menselijke autonomie maar voert ons integendeel verder op een weg die leidt naar de 'afschaffing van de mens' zoals C.S. Lewis die in 1943 reeds voorzag.