Wat is nu het echte probleem?

Dat men het doden van een medemens legaal wil maken, is volgens mij een gevolg van een veel dieper liggend probleem. Want wat is het verschil tussen iemand vermoorden met een geweer of mes en euthanasie? Het ene is gruwelijk, sensationeel, bloederig, ... het andere, even gruwelijk, maar steriel, in intieme kring, zonder bloedvergieten. Finaal gaat het om dezelfde feiten: er is een mens het leven ontnomen (om het op een steriele toon te zeggen).

Het debat (?) daar rond begint steeds met dezelfde zin: een mens moet toch menswaardig kunnen sterven! En daar gaat hem om. Menswaardig sterven: hoe doe je dat? In een steriele, onpersoonlijke, eenzame ziekenhuiskamer?

Menswaardig sterven komt op het einde van een menswaardig leven. Het is het sluitstuk van een leven, de mens waardig.

Een menswaardig leven begint al vòòr en bij de geboorte, waar je als pasgeborene opgenomen wordt in een liefdevolle thuis omringd door moeder, vader, broers, zussen, familie en vrienden. Daar kom je tot het besef dat je leven en dat van anderen waardevol is, dankzij die ander. Daar groei je op tot een waardig mens die weet dat ondanks ziekte, pijn en leed er steeds zin is in het leven als die ander er nog is voor jou of als je zelf die ander kunt zijn voor anderen.

Laat dàt nu juist het dieper liggend probleem zijn. We hebben geen tijd meer om er te zijn voor die ander. We stoppen onze oude moeder en vader liever in een rusthuis. We laten onze zieke kinderen, demente ouders verzorgen door anderen in steriele revalidatiecentra of ziekenhuizen. Want je hulpbehoevende ouders bij jou thuis laten wonen "dat is toch niet meer van deze tijd!"

En toch.

Tegenwoordig blijven de kinderen ongeveer een kwart eeuw onder moeders vleugels en dan zwermen ze uit en bouwen ze in veel gevallen een eigen thuis.

Maar "moeder of vader dat ben je voor je leven", werd mij ooit eens gezegd. En hoe ouder ik word hoe meer ik dat moet geloven. Want eens je als kind uit huis bent en je eigen stek bouwt, dan nog keer je naar huis terug als er een probleem is maar ook als je goed nieuws hebt. Dus je blijft moeder en vader tot jezelf niet meer kunt. Is het dan niet de taak van de kinderen om nog enkele jaren voor hun demente, zieke of gewoon oude ouders te zorgen? Hen ook een warme thuis aan te bieden, zoals zij dit jaren voor hun kinderen deden? Zouden de heren en dames politici niet beter daarover hun hoofden breken? Zouden ze niet beter wetten maken die de thuiszorg stimuleren, zodat hulpbehoevenden in hun vertrouwde omgeving met de vertrouwde mensen om zich heen, waardig hun levenseinde kunnen beleven. De (zogenaamde) vraag naar euthanasie zal verdwijnen, want het leven blijft zin hebben, zowel voor de hulpbehoevende, die weet dat hij waardig bevonden wordt, als voor de zorgverstrekker die zich eveneens gewaardeerd voelt voor wat hij doet.

Kortom, de euthanasie- wet is een flater. De wetswijziging wordt nog een grotere flater. Een miskleun, onze beschaving onwaardig.

Welke beschaving gebruikt de medische wetenschap om bepaalde groepen van mensen te doden, te elimineren? Enkel dictaturen doen dit en dit past dan ook in de dictatuur van de vrijheid. Een ideologie die in naam van de vrijheid de dood uit het strafrecht haalt.