Onze favorieten

In 2001 werd Nederland het eerste land ter wereld om de euthanasie te legaliseren, zowel als bijstand bij zelfdoding. Er werden verscheidene grenzen geplaatst om te bepalen wie deze zou mogen inroepen; de artsen die deze grenzen zouden eerbiedigen zouden niet vervolgd worden. Omdat elk geval uniek is werden er vijf regionale toetsingscommissies opgericht om elk geval te onderzoeken en om vast te stellen of dit was gebeurd met eerbied voor de wet. Gedurende de vijf jaar die volgden op de afkondiging van de wet bleven de door de artsen geprovoceerde overlijdens op een stabiel niveau — sommige jaren daalde zelfs hun aantal. In 2007 schreef ik dat er "niet noodzakelijk een glijdende helling was in de euthanasie. Een goede euthanasiewet, samen met een toetsingsprocedure van de euthanasie, waarborgt een stabiel en relatief weinig belangrijk aantal van euthanasiegevallen". De meeste van mijn collega's kwamen tot dezelfde conclusie...

Lezen « Euthanasie: een opmerkelijke stap terug »

Nederlands ethicus Theo Boer meer dan ooit sceptisch over euthanasiepraktijk

"Onvoldoende transparant en onbeheersbaar." Nederlands hoogleraar Theo Boer toont zich meer dan ooit sceptisch over de euthanasiepraktijk waarop hij jarenlang toezicht heeft gehouden. "Uit menig stervensverzoek spreekt een onvermogen om verval en sterfelijkheid te accepteren."...

Lezen « Kiezen voor dood is als stemmen op dictator »

"Als we over iemand spreken, dan gaat het altijd over de laatste momenten van zijn leven. Het zijn kostbare dagen, of de persoon het nog kan communiceren of niet."

Beste...

Lezen « Haar laatste momenten van haar leven... kostbare dagen ! »

De Morgen bericht in een omstandig artikel over de studiereis van een groep artsen en verplegers, onder leiding van dokter Wim Distelmans, naar Auschwitz (DM 14/10). Blijkbaar ging het hier om een soort teambuilding uitstap van mensen uit de medische sector die zich wilden bezinnen over goede levenseindezorg, inclusief de euthanasiepraktijk zoals die in België sinds een decennium ingang heeft gevonden. Deze reis wou als het ware de problematiek van de 'waardige dood' onder de aandacht brengen op een plaats die het ultieme kwaad als zodanig symboliseert. Deze reis heeft in het buitenland en in de Joodse gemeenschap in België voor enige controverse gezorgd, maar daarover lijken Wim Distelmans en zijn medereizigers zich niet al te veel zorgen te maken...

Lezen « Slechte morele smaak »

Een gedetineerde, wegens gruwelijke zedenfeiten en moord al bijna dertig jaar opgesloten, wordt in zijn ultieme wens gerespecteerd: hij krijgt euthanasie en zal op een 'menswaardige wijze' uit het leven mogen stappen. Al een tijd geleden hebben drie artsen vastgesteld dat Frank Van Den Bleeken ondraaglijk psychisch lijdt en dat zijn vraag om euthanasie gerechtigd is. Daarmee leek aan alle legale voorwaarden voldaan. Toch aarzelde men aanvankelijk. De gedetineerde gaf zelf immers aan dat zijn lijden werd veroorzaakt door een gebrek aan gepaste zorg. Zijn complexe seksuele stoornis woekert al jaren: misschien kon therapie in een gespecialiseerd centrum in Nederland soelaas bieden. Van Den Bleeken plaatste daarmee de Belgische staat, in het bijzonder Justitie, voor een dilemma: indien een overplaatsing naar het Nederlandse centrum kon, hoefde euthanasie voor hem niet...

Lezen « Ethisch dieptepunt voor beleid en euthanasiewet: "Te laat, hij wil niet meer leven" »

Op 22 mei 2014 ben ik naar een seminarie geweest over euthanasie geweest met als gastsprekers Dr. Kevin Fitzpatrick, Prof. Herman De Dijn en Prof. Willem Lemmens. Eveneens was Prof. Leon Kass bereid om een eerder essay te verdelen over Why doctors must not kill. Hun verzet tegen euthanasie en hulp bij zelfdoding is iedereen zeker bekend en hun standpunten vindt u op het internet en in hun boeken en publicaties.

De complexiteit van dit thema en de moeilijkheid om er met mensen over te praten, kwam tijdens een het seminarie telkens maar naar boven. Het is een oneerlijke strijd, want 'wie wil het oude vrouwtje nu verder laten lijden?...

Lezen « De gidsen zijn ervaren »

As a nurse in Brussels, I first worked in a cancer ward and in a care unit support. So I was very quickly confronted with the demands and the practice of euthanasia. For six years, I have seen how this law significantly undermines the links of solidarity we have for the sick. More than just highlighting dubious procedures, today we are now helping along a radical change in attitudes towards death and care of the dying.

Euthanasia legal, ethically precariou...

Lezen « Lifting the veil: what really happens in Belgium's healthcare system with euthanasia »