Zoekresultaten

Prof. Raphael Cohen-Almagor (Universiteit Hull) steunt als activist de hulp van artsen bij zelfdoding door volwassenen. Hij schreef 'The Right to Die with Dignity' (2001) en 'Euthanasia in the Netherlands' (2004).

Moeten kinderen het recht hebben om te mogen sterven? Is het een logische stap om terminaal zieke kinderen van onder de 18 jaar die ondraaglijk pijn lijden dit recht te verlenen? Op deze vragen moet een antwoord worden gegeven, terwijl de wetgevers zich ten volle bewust zijn van de huidige situatie en beseffen wat de vermoedelijke gevolgen van een dergelijke wetgeving zullen zijn. Om de discussie te bevorderen, wil ik hier enkele vragen en thema's aan de orde stellen...

Lezen « Ik doe een beroep op de Belgische politici: wacht, studeer, denk na »

Het klinkt ongeloofwaardig hier in Congo, waar ik momenteel een aantal sessies geef, als ik vertel dat men in België een wet aan het goedkeuren is om euthanasie op kinderen mogelijk te maken. 'Hoe kunnen onze oncles zoiets doen?', klonk het uit de mond van een oudere man. En dan moest ik erbij vermelden dat sommige bewindvoerders in België ervan overtuigd zijn dat ze daarmee een van de meest vooruitstrevende landen van de wereld worden. 'Vooruitstrevend in wat, in het doden?', klonk het.

Hoe meer ik over de zaak ga nadenken, hoe ellendiger ik er mij bij voel. Een land dat er inderdaad om bekend staat zoveel te doen op het vlak van de sociale zekerheid, met een ruim toegankelijke gezondheidszorg die ernaar streeft om mensen echt professioneel te ondersteunen als ze ziek zijn, met hoog geschoolde gezondheidswerkers, daar mogen we fier op zijn. Maar wat dan met die zo ernstig klinkende discussies om de euthanasiewetgeving uit te breiden tot minderjarigen die ongeneeslijk ziek zijn, een wetgeving die er per se door moet en waarvoor sommigen tot het uiterste willen gaan? Heeft dat nog iets te maken met die hoogstaande gezondheidszorg...

Lezen « De glijbaan van de zelfbeschikking »

We zitten met euthanasie op een hellend vlak. De wet van 2002 was oorspronkelijk bedoeld voor zeldzame gevallen van ernstig en moeilijk onder controle te houden fysiek lijden bij mensen die terminaal zijn. De praktijk evolueerde anders en de Autonomie van de persoon, die zelf kiest wanneer hij wil sterven, treedt steeds meer op de voorgrond. Het gaat dan, zoals de media berichtten, over mensen met de eerste tekenen van Alzheimer of blindheid, ontevreden transgenders, een koppel met ouderdomskwalen, depressieve mensen.

Uit Tertio, christelijk opinieweekblad, nr 729 van 29-1-201...

Lezen « Uitbreiding euthanasiewet versnelt kwalijke evolutie »

Als het erom gaat te weten hoe onze wetgever aankijkt tegen de mens, welk mensbeeld hij heeft, dan is de wijziging van de Euthanasiewet van 2002 zonder meer leerrijk te noemen. Daarvoor zijn meerdere redenen.

Een aantal voorstellen (met name de voorstellen-1798 en 1799) worden zelfs niet verantwoord door verwijzing naar een visie op wat maatschappelijk al dan niet wenselijk is. Verwijzingen naar opiniepeilingen, al dan niet aangevuld met enigszins lukraak geselecteerde wetenschappelijke literatuur, vervangen de eigenlijke motivering...

Lezen « Zeg me welke wetten je maakt, en ik zal je zeggen hoe je tegen de mens aankijkt. »

In België wordt gestemd over uitbreiding van de euthanasiewet. Onder het voorwendsel de vrijheid te bevorderen, wordt een cultuur van de dood geïnstalleerd.

De weg geëffen...

Lezen « De doos van Pandora »

Meermaals is het betoogd dat de architectuur en de formulering van de wet onvermijdelijk tot een geleidelijke uitbreiding van haar toepassingsgebied moesten leiden; zoals alle juristen weten, heeft een juridisch systeem nu eenmaal een eigen dynamiek.

Zowel in de publieke discussie als in de praktijk ligt de klemtoon niet langer op het fysiek lijden als verantwoording voor euthanasie (hoewel de discussie op gang kwam met schrijnende voorbeelden van ondraaglijke fysieke pijn); telkens wordt ook psychisch lijden vermeld, en vaak is het de enige verantwoording. Als, zoals in de wet het geval is, "psychisch lijden" en "fysiek lijden" op dezelfde voet naast elkaar geplaatst worden als rechtvaardigingsgronden voor euthanasie, is het perfect voorspelbaar dat de beoordeling van de situatie van een patiënt een louter subjectief karakter krijgt en niet getoetst kan worden. Anders dan bij fysieke pijn kan niemand buiten de betrokkene zelf oordelen over de aanwezigheid of niet-aanwezigheid van ondraaglijk psychisch lijden; wie anders dan de patiënt zelf kan uitmaken of er psychisch lijden aanwezig is, en wie anders dan de patiënt kan zulk een lijden beoordelen...

Lezen « Van euthanasie naar dood op bestelling »

Het euthanasiedebat is weer volop op gang. Begin december maakten de Franstalige socialisten bekend dat ze de wet willen uitgebreid zien tot degeneratieve mentale aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer. Even later werd bekend dat een vrouw euthanasie kreeg wegens ondraaglijk psychisch lijden, zonder dat haar zoon daarover ingelicht werd (DM 5/1). De wet schrijft immers niet voor dat volwassen kinderen daarbij moeten geraadpleegd worden, wat uiteraard past in het mensbeeld achter de wet: elk individu moet in alle vrijheid, en zelfs vooraf, kunnen beslissen of en wanneer, onder welke omstandigheden, hij of zij voor euthanasie in aanmerking komt.

Derde feit: twee eeneiïge tweelingbroers hebben vorige maand samen euthanasie gevraagd en gekregen. Ze waren allebei doof en ze gingen ook blind worden (DM 14/1). Het idee dat ze dan niet meer met elkaar zouden kunnen communiceren, vonden ze ondraaglijk, waarop ze samen uit het leven stapten. Hun situatie werd door henzelf en door de dokters van het UZ Brussel als voldoende uitzichtloos bechouwd om op hun wens in te gaan. Op 14 december werd de dubbele euthanasie in het ziekenhuis uitgevoerd. Zonder een zweem van ironie schreef een krant zelfs dat het hier om een wereldprimeur zou gaan, zoals er wel meer 'medische primeurs' in onze ziekenhuizen plaatsvinden...

Lezen « Wanneer ondraaglijk lijden een sociale constructie wordt »