Teresa had terminale borstkanker.

Teresa had terminale borstkanker. Zij had reeds haar hele leven, zo ver ze zich herinnerde, veel pijn gehad van artrose aan meerdere gewrichten. Zij wou niet nog meer pijn lijden tijdens een langdurig sterfproces, zij vond dat zij genoeg had afgezien. Ook wou zij het aan haar echtgenoot niet aandoen van haar te zien aftakelen en te moeten verzorgen, hoewel hij zelf aangaf dat hij alles wou doen wat nodig was ook indien zij niet voor euthanasie koos. In een gesprek met de huisarts, waarin deze uitlegde waarom hij liever niet zelf tot het uitvoeren hiervan overging, gaf ze aan er verder over te zullen nadenken.

Het was zomer en de huisarts vertrok op vakantie. Teresa was nog goed te been, en helemaal niet bedlegerig. Toen de huisarts terugkeerde van vakantie lag er een overlijdensbericht bij de stapel post. Dat was schrikken. Het bleek dat zij via zijn geassocieerde collega de procedure in gang had gezet. Een tweede arts was nog zijn fiat komen geven, en een derde arts was na een voorbereidend gesprek de euthanasie komen uitvoeren op een zaterdagochtend.

In een gesprek nadien met de echtgenoot vertelde deze dat hem vooral het plotse van de dood zo had getroffen. Hij had lof voor de huisarts die de euthanasie had uitgevoerd, voor de wijze waarop hij alles had uitgelegd en hen had bejegend. De avond voordien had Teresa nog gezegd dat ze toch nog eens naar de dermatoloog zou moeten gaan voor dat vlekje op haar gelaat. De afspraak voor de dood lag vast voor de volgende dag, maar dat verloor ze nu blijkbaar even uit het oog.

Die zaterdagmorgen werd er na het ontbijt aan tafel afscheid genomen, van echtgenoot en zoon, en zij mocht zich op bed gaan leggen. Echtgenoot en zoon verkozen in de living te blijven. Een halfuur later kwam de arts terug en zei dat het voorbij was. Dit plotse, terwijl ze net voordien nog bij volle bewustzijn was en niet stervende, had op de echtgenoot diepe indruk gemaakt.