Simon-Pierre is vandaag 15 jaar oud...

Hij was een jaar oud. Verbonden met tientallen buizen en draden, omringd door piepende toestellen, zijn knuffelbeer naast hem liggend, lijkt hij helemaal verdrongen in het voor hem veel te grote ziekenhuis-bed. De artsen hebben nooit kunnen beloven dat hij ooit zijn vijfde verjaardag zou halen, mocht mijn broertje onlangs, dankzij tientallen interventies, een vijftiende kaars uitblazen!

Tijdens een debat over euthanasie bij kinderen vertelde een arts dat een van zijn kleine patiënten hem vroeg hem niet opnieuw te opereren. Hij begrijpt niet waarom men naar die kinderen die lijdensmoe zijn niet kunnen luisteren.

Het kan inderdaad gebeuren. Op de vooravond van een operatie vroeg Simon-Pierre mijn papa, die bij hem in het ziekenhuis bleef slapen, of hij hem niet naar huis wou nemen, zonder operatie. Wat moet je doen wanneer jouw klein, broos kindje jou zoiets vraagt ? Mijn papa verkoos toch te blijven en hem de volgende ochtend naar de operatiekamer te brengen, wetende dat hij misschien zijn laatste wens niet heeft vervuld. Maakt dat van hem een harteloos wezen? Neen. Hoe klein en hoe broos hij ook was, is Simon-Pierre de fierheid van een heel medische team, van zijn ouders en familie. Een hele ploeg mensen vocht voor hem. Waren we « menselijker » geweest hadden wij hem een spuitje gegeven? We hadden al de angst, de hoop om na een operatie zijn zachte lach en zijn stemmetje opnieuw te mogen horen achterwege kunnen laten. Liefde bestond uit midden in de nacht opstaan om hem te verzorgen, om dagen en nachten in het ziekenhuis samen met hem door te brengen, verhalen vertellen, waken en soms niet slapen. Liefde was het lijden aanvaarden, steeds verder gaan en het leven een kans geven. En dan verslaat liefde plots de dood. Met mijn 15-jaar oude kleine broer (klein is nu heel relatief geworden) gaat nu alles goed. Hij zal uiteraard nog onder het mes moeten, hij zal nog moeten lijden en hij zal broos blijven. Hij weet dat hij zijn limieten moet kennen en respecteren, dat hij moet opletten. Maar als dat de tol is dat hij moet betalen, ben ik ervan overtuigd dat het de moeite is. En hij nu ook. Wanneer men morgen kinderen euthanasie kan geven, gaat er nog een arts zijn die zijn tijd wilt besteden aan moeilijke interventies die slechts 50 % slaagkansen hebben? Wie krijgt het nog in zijn hoofd om voor een kind zoals mijn broer te zorgen, al wetende dat hij tientallen keren onder het mes moet, en zonder zekerheid dat hij het ooit zal halen? Was Simon-Pierre vandaag geboren zou men niet gewoon voorstellen hem te laten gaan? Gaat euthanasie dus de geneeskunde niet naar beneden trekken? Ik wou niet durven zeggen dat Simon-Pierre de geneeskunde heeft veranderd, maar ik ben ervan overtuigd dat hij het heeft helpen vooruitgaan en dat het aan sommigen, zoals mijn zus, de roeping heeft gegeven om geneesheer te worden : een persoon die geneest en verzorgt, niet ene die doodt.